RINUS SCHRAUWEN
Mijn Nimeto-tijd en verder
Het blijft triest te moeten constateren, dat vrijwel niemand zich mij herinnert.
Gelukkig heb ik goede herinneringen (
zoals vrijwel alle oud-leerlingen) aan mijn jaren op de NIMETO.
Mogelijk komt dat omdat ik in het tweede jaar gestraald ben en in een jongere groep terecht kwam.
Wel heb ik met Errol het eerste halfjaar van mijn stage bij de Spoorwegen gedaan en zat ik in het vierde jaar vaak bij Peter Bindels op het Lucas Bolwerk.
Daarna is het contact verloren gegaan door de opeenvolgende stagejaren.
Bovendien had ik het al snel zeer gezellig in mijn nieuwe klas.
Toch borrelen er nog steeds herinneringen op:
- de flat van Dick in Overvecht;
- de feesten in de Warmoesstraat,
- Henze en Stef die weer van de trap kwamen donderen,
- Bouma en natuurlijk Vierhouten.
Maar goed. Hoe is het verder gegaan?
Na in 1974 mijn diploma te hebben behaald, ging ik naar de Academie voor Beeldende Vorming in Amersfoort.
Een lerarenopleiding.
Daarvoor moest je een medische keuring ondergaan, waar werd geconstateerd dat ik diabetes had.
Toen nog hardnekkig suikerziekte genoemd.
Met kerst dat jaar lag ik in het ziekenhuis, waar ik moest leren insuline te spuiten.
Vergeleken met nu ging dat nog primitief.
Toch heeft de ziekte mij ook geluk gebracht, want ik ontmoette daar mijn vrouw, die werkte als verpleegkundige in het ziekenhuis.
Met de academie ging het minder goed.
Eerlijk gezegd had ik meer belangstelling voor de randverschijnselen dan voor het daadwerkelijk studeren, en na twee keer het examen te hebben gemist, moest ik gaan werken.
Via een uitzendbureau kwam ik begin 1980 bij de Centrale Volksbank terecht, een spaarbank van de Katholieke vakbeweging.
Eerst een jaar op de Rentebijschrijving, die jaarlijks een enorme stroom spaarbankboekjes genereerde, waar handmatig de rente in moest worden bijgeschreven.
Wel had ik de Chef Personeelszaken al attent gemaakt op mijn fantastische verleden op de NIMETO met het bijbehorende diploma.
Dat leidde in 1981 tot de benoeming tot Publiciteitscoördinator.
Dat werd mij door enkele toekomstige collega’s verteld op de receptie van mijn bruiloft.
De baan was geen sinecure.
Er waren over het land verspreid ruim 630 kantoren met de bijbehorende kassiers.
Wereldspaarweek en bovenal de Wereldspaardag waren vooral logistiek een hoogtepunt.
Er werd vaak voor ruim 4 ton aan foldertjes, spiegeltjes en kraaltjes ingekocht en verspreid.
De kantoren waren enorm verschillend.
Je had een paar grote kantoren, zoals meerdere banken die hadden, maar ook kantoren die in het keukenkastje linksboven waren bij moeke van Dommelen in Oirschot.
Daarbij moest je elk jaar nieuwe dingen verzinnen om weg te geven.
Zoals wel vaker bij kleine bedrijven was de reclame inspanning afhankelijk van de jaarwinst.
Het ene jaar kon alles en had je steun van een reclamebureau; het volgende jaar moest je zelf maar de teksten schrijven en met een schetsje naar de drukker, die er dan een fraaie folder van maakte.
Na het voorlaatste reklameburo, waar Fred Blank werkte, die leuke verhalen wist te vertellen over Henze Pegman, kwam het besluit om mij ook maar de vormgeving toe te vertrouwen.
Na drie voltallige directievergaderingen werd het besluit genomen om een Apple computer met Postscript printer á raison van 40.000 gulden aan te schaffen en op mijn bureau ter zetten.
Een korte uitleg over QuarkXpress en Illustrator en ik kon aan de slag.
Een vlotte pen had ik altijd al, dus Reclame bureau Rinus was een feit.
Folders, jaarverslagen, huisstijl en alles zelf digitaal aangeleverd.
Een heerlijke tijd.
De Centrale Volksbank was inmiddels onderdeel van de REAAL Groep waar alle financiële instellingen van de vakbeweging waren ondergebracht.
Maar de CVB Bank, zoals die inmiddels was hernoemd, paste daar niet in.
De gigantische IT-inspanningen waar banken zich voor gesteld zagen, maakten het noodzakelijk dat verbinding met een grotere partner werd gezocht.
Dat werd SNS Bank.
Om een lang verhaal kort te maken, kwam ik in 1999 onder de SNS-vlag te werken als Hoofd Communicatie bij de nieuw op te richten back office voor Hypotheken.
Daarna werd ik in 2002 overgeheveld naar de Afdeling Communicatie van SNS Bank.
Daar was ik mede verantwoordelijk voor de interne communicatie via Intranet en de digitale nieuwsbrieven.
In 2011 eindigde mijn werkzame leven na reorganisatie en een nieuwe hartklep
(heeft niets met elkaar te maken, maar het gebeurde op hetzelfde moment).
Ik ben vervolgens weer ouderwets gaan tekenen en schilderen, wat toch een overgang is zonder computer!
Verder doe ik vrijwilligerswerk, zoals in het bestuur van de plaatselijk kerken, waarbij ik ook gewoontegetrouw het nieuwe parochieblad heb ontworpen en mede op de rails gezet.
Verder assisteer ik in Museum
Warsenhoeck over de geschiedenis van Nieuwegein.
Dat is geen lachertje, want Vreeswijk, Jutphaas en Het Gein hebben een langere historie.
Zo is in Nieuwegein de oudste Swifterbant nederzetting gevonden, met een uniek graf uit die tijd met de resten van moeder en kind.
Verder ben ik in de zomermaanden gids van
Kerken Kijken Utrecht in De Augustinuskerk
(nu gesloten wegens werkzaamheden) en op dinsdag in de
Nicolaikerk naast het Centraal Museum en op donderdag in De Oud-Katholieke
St. Gertrudiskathedraal aan het Willemsplantsoen.
Daar is ook de verborgen, maar unieke
St. Gertrudiskapel, de oude schuilkerk met prachtig schilderwerk van de Utrechtse school
(Caravaggio, eat your heart out).
Verder bezoek zo veel mogelijk musea in den lande, maar dat doet geloof ik iedereen die grijs haar heeft.
Tot slot. Ik ben nog steeds gelukkig getrouwd met mijn eerste en dus enige vrouw.
Heb twee kinderen en drie kleinkinderen.
Ik woon als sinds 1981 in Nieuwegein, al blijf ik altijd naar de Dom verlangen.
Het ga jullie goed!
P.S. Ik kan daadwerkelijk geen enkele foto van mijzelf uit de NIMETO-tijd vinden, alleen een stoffig diaatje uit het decoratielokaal.
Ga eens kijken of dat nog te digitaliseren is.
ERROL BOUHUYS
Errol (René) Bouhuys was één van de leerlingen in ons jaar.
Hij deed slechts 1 jaar mee, omdat hij
(onder protest van de rest van de klas), niet mee mocht naar het tweede jaar.
Hij deed de eerste klas nogmaals, en tijdens het derde (stagejaar) kreeg hij een baan aangeboden bij de Bijenkorf, en verliet daarom de NIMETO.
Tenslotte is kleding inkopen in Italië voor een gerenommeerd bedrijf een stuk interessanter dan op school zitten.
Later ging hij naar de Rietveld academie in Amsterdam, en werkte ook vijf jaar met beeldhouwer Nijsen op diverse locaties.
We verloren Errol zo'n vijftig jaar uit het oog, totdat onlangs Wilma met een spoor van hem aankwam.
Na wat zoekwerk bleek Errol zich gevestigd te hebben als autonoom kunstenaar in de broedplaats Honig fabriek in de Zaanstreek.
Na een avontuurlijk leven, met veel reizen, en natuurlijk vrouw, kinderen, hond, kat, kamperen en noem maar op wat er zich in een mannenleven voordoet, is hij nu zover dat hij zich voornamelijk op zijn schilder activiteiten kan concentreren.
"Goed om je heen kijken, dat geeft voldoende inspiratie voor mijn werk", zoals hij opmerkt.
Eind van het jaar wordt de Honig fabriek gesloopt, en vertrekt Errol naar Halfweg, naar een beter atelier..
Onlangs bezochten wij
(Peter, Dirk en Gerard) hem in zijn studio, en troffen de oude getrouwe, en enthousiaste verteller over zijn schilderijen in goede doen aan.
En zoals het meestal gaat met de leerlingen uit ons jaar was het direct als vanouds, alsof we elkaar verleden week nog gesproken hadden.
JAN NAEZER
Samen met Paul van der Kuil ben ik in 1973 naar de kunstacademie gegaan, ook met hem heb ik het contact verloren.
Korte periodes in Berlijn en Parijs gewerkt.
Het etaleren heb ik nog als docent tekenen/reclame en etaleren op een VMBO-school als vak gegeven.
Daar ben ik weggegaan en heb toen mijn eigen lesinstituut opgezet.
Aan de hand van zijn ateliers een reis door zijn leven.
Voor zijn huidige werk, ga naar
jannaezer.nl
Jan: Mijn oom was de Haagse kunstschilder Kees Andrea.
Toen ik vertelde kunstenaar te willen worden zei Kees: "Dan ga je naar Den Haag naar de Academie, je wordt lid van Pulchri en dan je werkt gewoon elke dag."
Ik heb veel aan de adviezen, ook later, van Kees gehad.
Hier een overzicht van de ateliers.
 |
| Schilderen in het atelier in de Riouwstraat |
Riouwstraat, Den Haag.
Mijn eerste atelier was een zolder aan de Riouwstraat in Den Haag.
Daar schilderde ik.
In de keuken stond mijn Christusbeeld die ik op de bakfiets uit Delft naar Den Haag had gehaald.
Wittevrouwenstraat 14bis, Utrecht.
Wij verhuisden naar Utrecht en midden in het centrum was een geweldige etage met in het midden een atelier.
Kanaalweg, Scheveningen.
Op de Kanaalweg huurde ik van een kennis een oude boekwinkel met daaronder een souterrain.
Huur: 1 ets per maand.
Wij zaten daar drie jaar, daarna verhuisde ik met de bakfiets naar het Zeeheldenkwartier.
Roggeveenstraat, Den Haag.
Het atelier was een houden keet.
 |
| In de Rochussenstraat |
Geen verwarming, geen toilet, een kraantje buiten.
Mijn kinderen sliepen achter de ladekast of buiten in de tuin.
Het was een heel romantisch atelier.
Rochussenstraat 183, Den Haag.
Toen de schuur in de Roggeveenstraat werd afgebroken huurde ik een atelier in de Rochussenstraat.
Goed atelier, veel werk kunnen maken.
Ik trok van pand naar pand, een stadsvernieuwingnomade heette dat.
De Rochussenstraat werd afgebroken en verhuisde naar het Regentessekwartier.
Teylerstraat 56, Den Haag.
Het mooiste, meest romantische atelier wat ik ooit had.
Een oude winkel met een keukentje, achterkamer en een binnenplaats.
Ik heb daar lang gezeten, na een scheiding woonde ik er 3/4 jaar.
Het is een atelier waar ik ontzettend goede grafiek maakte.
 |
| Teylerstraat |
Parallelweg 44a, Den Haag.
Na afbraak kwam ik op de Parallelweg in Den Haag.
Dat was noodgedwongen.
Ik heb van dat atelier geen foto's, ik had er ook niks mee.
Ik verhuisde naar Utrecht en vond daar een ander atelier.
In Den Haag bleef ik één dag les geven.
Damstraat 57bis, Utrecht.
Als atelier was het prima.
Dit was de periode waarin het Koninklijk Huis werk aankocht en ik in hoofdzaak voor Galerie Itinérante in Chateau- Gontier werkte.
Ook van dit atelier heb ik geen foto's.
Daarvoor had ik er te weinig mee.
Ledeganckplein 7, Den Haag.
Ik verhuisde met mijn atelier terug naar Den Haag, het Ledeganckplein.
Fantastisch atelier waar je alles wat je wil maken ook kan maken.
Ondertussen verhuisden wij naar Nieuwegein en het filerijden vind ik, met name in de winter, soms wel zwaar.
Vandaar dat wij nu, naast het atelier op het Ledeganckplein Den Haag, aan het werken zijn aan een atelier waar ik op de dagen dat ik geen les geef ga werken.
Twee ateliers dus, wat een luxe.
 |
| Zo kennen we Jan. |
Andreasgaarde 29, Nieuwegein.
Het atelier is al in gebruik en het werkt goed.
We maken het nog wel wat groter.
Gast ateliers.
Ik werkte op twee gastateliers.
- Künstlerhaus Bethanien in Berlijn
- Atelier Rue de Montreuil in Parijs.
Gastdocentschap.
In 1986 kreeg ik de uitnodiging voor een gastdocentschap etsen voor een jaar aan de kunstacademie in Benin, Nigeria.
Een burgeroorlog verhinderde dat wij dat wij ook daadwerkelijk zijn gegaan.
PETER WALHOUT
Opleiding
Al tijdens de NIMETO-jaren ben ik de ”sociale hoek” ingegaan.
Truus en ik waren immers betrokken bij de oprichting en realisatie van Release in Utrecht, met ondermeer de zus en zwager van Bert Thomassen.
Ik heb destijds nog geprobeerd om het vierde jaar Nimeto te combineren met het eerste jaar Sociale Academie.
Dat liep stuk op een leeftijdsgrens van 27 jaar voor de z.g. “urgentie-opleiding”.
Dus na de Nimeto ben ik daar gestart, inmiddels gescheiden van Truus.
Het waren op
“De Horst” in Driebergen, mogelijk de meest links politieke academie in Nederland, waarschijnlijk de meest woelige jaren.
Behoorde je niet bij de Communistische Studenten Bond, een Maoïstische-klup waaruit de SP is voortgekomen of bij de Politieke Studenten Vereniging, iets anders links, dan hoorde je nergens bij.
Men ging elkaar soms in de hitte van het debat buiten lestijd letterlijk met bierflessen te lijf.
Bier werd aan de bar verkocht, zoals koffie in de Kievitstraat en na sluitingstijd in de automaat, die nu cola zou leveren.
Ik hoorde nergens bij, en wilde dat ook niet, dus dan werd je door de politiko’s helemaal niet bekeken.
Was lastig als je in Driebergen op een kamer woonde en net uit huis bij je ouders was.
Ik woonde in Benschop en had en wilde met dat hele gedoe niets van doen hebben.
Mijn stage, want dat moest uiteraard ook in het derde jaar, deed ik in
Groot Batelaar, een kliniek van het Leger des Heils.
Toentertijd was de kliniek een gecombineerde z.g. artikel kliniek en TBR kliniek, nu heet dat TBS.
Het was een woelig jaar met een verkrachting, een bewoner die onder meer een politieman en een taxi-chauffeur heeft doodgeschoten en een schietpartij in de inrichting.
Leuk? Ja, maar de leukste schooljaren “ever” waren toch echt die eerste 2 van de Nimeto!
Werk
Het kon uiteraard niet anders dan dat ik zou gaan werken met criminelen.
In september 1977 trad ik in dienst van de reclassering in Amsterdam.
Aanvankelijk voor een deel van mijn tijd als een soort Streetcornerworker vanuit de reclassering.
Ik kwam daarmee o.a. in aanraking met de Hells Angels in Amsterdam, bij wie ik jarenlang in het Clubhuis aan de Wenckebachweg, uitzicht op de Bijlmerbajes kwam.
“Big Willem” van Boxtel heeft mij na verloop van tijd gevraagd of ik een boek over hen wilde schrijven. Tja, toch maar niet gedaan.
Een muur van mijn huis wordt gesierd door een Delfts-blauw bord, dat ooit werd geschilderd door Unu, de huidige president van de Hell’s Angels, Daniël Unuputty.
Die was Delfts-blauwschilder voordien.
k heb binnen de reclassering vrijwel alle werkzaamheden gedaan: rapportages voor de rechtbank, begeleiding van criminelen, werk binnen de bajes,sociale vaardigheidstrainingen in diverse vormen en die zelf ook ontwikkeld, elektronische controle middelen, mentor van nieuwe collega’s e.d.
Tot op heden werk ik nog steeds met plezier bij de reclassering.
Vrijwilligerswerk
Ten tijde van mijn verblijf op de sociale academie ben ik vrijwilligerswerk gaan doen bij de
Wereldwinkel.
Met een vriend van daar werd de Kerst-inn in Ijsselstein in 1978 opgezet.
Die werd een paar jaar later overgenomen door de kerken.
Vanaf begin jaren 70 ben ik circa 20 jaar bestuurslid en voorzitter geweest van het voorlichtingsproject
Delinkwentie en Samenleving in Amsterdam, een organisatie met ex-gedetineerden die voorlichting geven op scholen.
Eind jaren tachtig heb ik met anderen de stichting
Vluchtelingenwerk IJsselstein opgericht. Aanvankelijk ben ik begeleider geweest, later jarenlang penningmeester.
Eind jaren 80 heb ik deels vanuit de reclassering de Stichting
Werkprojekten Amsterdam opgezet.
Een stichting die bewaakte rijwielstallingen beheert.
Het personeel bestaat met name uit ex-justitiabelen.
Sommige stallingen zijn inclusief fietsreparaties.
De stichting is inmiddels aardig groot, maar ik heb hem jaren geleden overgedragen.
Relaties
Na de tijd met Truus heb ik diverse relaties gehad.
Ik ben al weer jaren met Marjo.
We hebben een LAT relatie.
Ik heb geen kinderen.
Muziek
Ten tijde van de NIMETO was ik al bezig met muziek in de richting van Alt. Country, Country, Folk, Psychedelia, Americana, “witte” Blues, maar ook Frank Zappa, om maar een buitenplaats te noemen. Dat is niet veranderd.
Kortom, Neil Young, Pink Floyd, Drive by Truckers, The Gourds, Gillian Welch, Iain Matthews, Fairport Convention, Tom Russell, Gretchen Peters, Andy Pratt, Joe Bonamassa, The Believers, Richmond Fontaine, Bright Eyes, Blitzen Trapper, ga zo maar door.
Reizen
Na een groot deel van Europa gezien te hebben, trekt al weer vele jaren Azië.
Vietnam, Laos, Cambodja, Maleisië, Indonesië, maar ik ga ook graag naar Marokko en Istanbul.
MARIJKE VOLKERS :
Kwam op de Etaleursschool uit noodzaak: deed in 1969 voor de tweede maal de derde klas van de HBS, liep op 1 juni onder een auto, waardoor ze haar been brak.
Wanneer je toen de afsluitende repetities miste, werd je niet bevorderd, waardoor Marijke van school af moest. Toelatingsexamen voor de Etaleursschool gedaan met Crum aan haar bed, en toegelaten!
Met stip de leukste school waar ze opgezeten heeft.
Zelf omschrijft ze zich als een bleu HBS meisje, maar daar hebben de andere leerlingen nooit iets van gemerkt.
Als er iets te doen was deed ze altijd mee.
Na het eindexamen in 1973 naar de Academie voor Beeldende Vorming in Amersfoort gegaan, waar ook Bettie, Helen, Bert, Truus en misschien nog wel meer verder gingen studeren.
Gewerkt aan verschillende modeopleidingen w.o. Mibeon, samen met Wilma.
Maar na ruim 20 jaar onderwijs was het klaar, ontslag genomen en gaan studeren aan de Fotoacademie Amsterdam.
Ongeveer 5 jaar geleden daar afgestudeerd.
En nu met veel plezier werkzaam als fotograaf voor diverse communicatiebureaus en voor mijzelf (projecten).
Vier Utrechtse fotografen werken samen: Nadine van den Berg, Aafke Holwerda, Nadine Maas en Marijke Volkers ontmoetten elkaar in de donkere kamer van het Utrechts Centrum voor de Kunsten. Sinds 2008 werken ze samen als
utrechtseNIEUWE.
Marijke fotografeert mensen en hun (soms onalledaagse) werkplekken en exposeert regelmatig.
Net verhuisd naar een mooie plek in Amsterdam met aan beide kanten uitzicht op water, Houthavens en het IJ!
Helemaal geweldig.
website:
marijkevolkers
HELEN EGGENKAMP:
Na de etaleursschool heb ik de Academie voor Beeldende Vorming gedaan en vervolgens een aantal jaren lesgegeven op een middelbare school.
In 1982 een wereldreis gemaakt. Daarna verhuist naar Noord Brabant.
Met mijn toenmalige partner een boekhandel opgezet.
Om vervolgens in aansluiting op een leergang bedrijfskunde/management en verschillende losse arbeidscontracten terecht te komen bij de afdeling Verkeer en Vervoer van een gemeente, om daar de communicatie te regelen.
Via dat werk ben ik bij een woningstichting in Culemborg gaan werken.
Ook weer met de taken Interne Bedrijfsvoering en Communicatie.
In 2000 ben ik directeur geworden van een landelijke organisatie, gevestigd in Utrecht.
Via een netwerk van lokale groeperingen richtte deze organisatie zich op het verbeteren van de functionaliteit en gebruikskwaliteit van woningen en openbare gebouwen.
Sinds 2005 ben ik weer terug waar ik begonnen ben, namelijk in de kunsten.
Ik ben nu directeur van een Kunstencentrum.
Een centrum waar kinderen en volwassenen opleidingen en cursussen kunnen volgen op het gebied van dans, theater, muziek en beeldende vorming.
Ik woon nu in Grubbenvorst, een plaatsje boven Venlo.
Wil je meer weten over mijn werk, kijk dan op de website
www.kunstencentrumvenlo.nl.
LOEK GOEDE
Na mijn drie maanden op de NIMETO heb ik alsnog de middelbare school afgemaakt (HAVO), ik had wat achterstand, en een poosje Duits gestudeerd en vervolgens gewoon aan het werk gegaan.
Met het etaleren heb ik niets meer gedaan.
Daarna tien jaar in Den Haag gewerkt als secretaris van een logistieke club in Nederland.
Onze dochter woont met gezin in Brisbane en onze zoon met gezin in Voorthuizen, waar wij ook wonen.
BART ARIËNS
De tijd op de NIMETO heeft mij veel opgeleverd.
Leuke herinneringen, de kunst van het improviseren en een basis van creatieve en praktische vakken.
Zoals jullie wellicht nog weten ben ik in het laatste jaar van de NIMETO, op 22 december 1972 getrouwd met Birgitt en wij hebben samen een zoon en twee dochters en zelfs een kleindochter.
Sinaasappelkistjes en de Bijlmer
Aanvankelijk huurde ik, na de eerste maanden bij een hospita, samen met Dick Helsloot een kamer bij een ‘dame’ in een flat in Overvecht.
Verhuizen ging snel, want het merendeel zat in tegen de wand gestapelde sinaasappelkistjes.
Vervolgens heb ik, hulde aan die kistjes, ook meerdere adressen in Amsterdam gehad.
Daar woonde Birgitt ook op kamers tot wij samen, voor minder geld dan voor de 2 kamers, een riante flat konden huren in de Bijlmer, in de inmiddels beruchte Gliphoeve.
Sinaasappelkistjes werden langzaam aan vervangen en de betonnen vloer belegd met tapijttegels.
Er staat een stukje op deze site over gebruikte Heugafelt tegels en standpanelen, die overigens grijs en rood waren.
Mobiliteit stond hoog op de prioriteiten lijst en al gauw hadden wij een oude auto.
Hiermee konden wij ook makkelijk op bezoek bij Peter en Truus, eerst in Benschop en later de gekraakte boerderij in Westbroek.
Marjorie Gosen reed regelmatig mee naar Amsterdam, evenals
Wilma Walhout-Smit, die overigens getuige was bij onze trouwerij.
Zonder geluk vaart niemand wel
Aan het eind van het 4e jaar heb ik, zonder medeweten en tot verbazing van de heren Stam en Hölzel, een baan bij de Bijenkorf op de afdeling Sales Promotion geregeld.
Met
Henze Pegman verzorgde ik in de vakantie daarvoor mijn eerste goed betaalde klus, het restylen van een grote supermarkt in Diemen.
Hij werkte daarna bij Moussault, destijds een van de top-10 reclamebureaus.
Dankzij Henze, die promotie maakte en mij als zijn opvolger voor de afdeling traffic ‘introduceerde’, ben ik in de reclamewereld terecht gekomen.
De volgende stap was traffic-manager bij Vend’ad (V&D).
Inmiddels heb ik brede ervaring, opgedaan aan bureauzijde en als reclamemanager bij toonaangevende bedrijven als De Lage Landen, Stork, Koning & Hartman, Digital Equipment Corporation en Apple Computer Benelux.
Dit maakt de analyse en inleving in iedere bedrijfssituatie gemakkelijker.
Voor de theoretische onderbouwing heb ik tot mijn 38e avondstudies gevolgd op het gebied van marketing, reklame, PR en management.
Zelfstandig ondernemen
Een eigen bureau maakte het mogelijk om weer volledig met het communicatievak bezig te kunnen zijn.
Dit kwam in plaats van de internationale communicatie-activiteiten (veel reizen) en het managen van communicatie-afdelingen in België én Nederland bij
Apple, mijn laatste werkgever.
In 1994 heb ik
Enterprise Communications opgestart.
Destijds bewust gekozen voor een kleine bezetting. i.v.m. mijn gezondheid ben ik sinds 1998 een zzp’er en run de zaak samen met mijn steun en toeverlaat, Birgitt.
Door al die banen hebben wij in o.a. in Schagen, Someren, Vierlingsbeek en Veenendaal gewoond.
Nu zijn wij weer terug in de omgeving van Arnhem en wonen heel prettig in Huissen.
Edelzigeuners
De (Apple) computer maakt het, in combinatie met de moderne internettechnologie, voor mij mogelijk om overal te werken.
Vaste projecten zijn relatiemagazines die ik voor enkele bedrijven produceer.
Behoudens de interviews kan ik deze, samen met een vast team van externe creatieven en toeleveranciers, ook volledig verzorgen als ik lekker onder de caravanluifel in b.v. Spanje of Frankrijk zit.
Wij reizen graag en zijn dan ook een paar maanden per jaar in het buitenland.
Uitgangspunt blijft dat de opdrachtgever, na opdracht, de zorg kwijt is en er een volledig verzorgd en goed scorend ‘product’ wordt geleverd.
Tegelijkertijd beseffen wij dat het leven kort kan zijn en genieten daarom van het moment, of dit nu in Huissen of ergens in het buitenland is.
Als je geïnteresseerd bent kun je op onze site
www.enterprise-comm.nl informatie vinden over mijn werk, visie op communicatie en de klanten.
Mijn rit naar de top van de Mont Ventoux, heeft te maken met een uit de hand gelopen hobby, de verkoop van elektrische vouwfietsen.
bike2
HENZE PEGMAN:
heeft een gedegen achtergrond in de reclamebranche.
Die kennis en ervaring kwam hem goed van pas in de theatersector. Hij was werkzaam in staffunkties Marketing Communicatie bij o.a. het Ro theater, het Nationale Toneel en Theater Instituut Nederland. Vanaf 1989 is Henze werkzaam als agent.
Aanvankelijk part time, maar inmiddels al vele jaren full time.
Vanaf de oprichting is Henze actief binnen de Nederlandse Agenten Associatie: NAA.
http://www.compagne-henzepegman.nl
GERARD DEN TOONDER:
In grote lijnen mijn
Leven Na Nimeto.
Toch wel eerst m'n diensttijd die ik als het ware half verdoofd doorbracht.
Eigenlijk wilde ik er niets mee te maken hebben en dat lukte vrij goed op mijn eigen kamer waar ik moest zitten en wachten tot er gebeld werd; chauffeur op een ambulance.
Tekenen en lezen.
Daarna verhuisd naar Amsterdam waar ik een tijdje werkte als etaleur bij een grote meubelzaak op het Damrak.
Al snel kwam
Frans van Riel mij halen en samen hebben we jaren gewerkt bij een Engelse herenkledingzaak met meerdere filialen; Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Arnhem en Brussel.
Dat dit met de nodige ups en downs gepaard ging spreekt voor zich.
Zaken gingen dicht, andere werden geopend, naamsveranderingen, dameskleding erbij, en weer weg. Meerdere collega-etaleurs die weer verdwenen, Frans en ik bleven een duo.
De mooiste jaren waren toen we er wat standbouw erbij deden; Frans de public-relations, ik de etalages. Fotosessies organiseren in zonnige oorden en zo vrij als een vogeltje.
Dat kon zo niet blijven gaan natuurlijk, de zaak werd overgenomen en onze wegen scheidden zich.
Na nog een scheuring in de directie te hebben overleefd doe ik nu 'Display' voor John Edward, herenkleding in Rotterdam, Den Haag en Breda.
Vaak moest ik terugdenken aan de woorden van dhr. Stam;
"Jongens, ook in het bedrijfsleven; het blijft improviseren".
Wat heeft hij gelijk gehad!
Wat ik miste op het Nimeto was grafische kennis.
Ik wilde eigenlijk geen etaleur worden, liever iets 'grafisch'.
In dienst volgde ik een LOl cursus Algemeen Grafische Kennis.
In Amsterdam ging ik jaren' s avonds naar de Grafische School.
Later ook weer jaren naar de Grafische School Eindhoven voor grafisch vormgeven en lay-out.
En ik etaleer nog steeds ....
Toen ik op een goed moment eindelijk toch een Zeeuws meisje
(voel me nog steeds Zeeuw) ontmoette moest ik Amsterdam verlaten en ging precies in het midden wonen; Dordrecht.
Een stad die me eerst niets zei maar waar ik me nu prima thuis voel.
Zeker omdat we na een paar jaar een oude dijkwoning kochten, een soort tuinderij met veel grond.
De eerste jaren probeerden we het, maar selfsupporting zijn op gebied van groente en fruit is gewoon heel hard werken.
Nog steeds tuinier ik graag en veel, maar er zijn meer leuke dingen.
Twee heerlijk dwarse dochters, sinds ik vader ben werk ik 4 dagen per week.
En mijn grote passie die ik pas vond toen ik door blessureleed moest stoppen met het lange afstand hardlopen, wat ik jarenlang deed.
Bergen, bergwandelen, rotsklimmen en sportklimmen is waar ik me helemaal in kan storten.
En dan het thuis beschrijven van een eenzame bergtocht en dat weer gepubliceerd zien te krijgen.
Schrijven doe ik graag.
DICK HELSLOOT:
Vroeger Dick, al heel lang Dirk en een vriendin die graag
Durk zegt.
Na de Nimeto kwam ik na wat omzwervingen bij Delta Lloyd terecht.
Ik ben er bijna 30 jaar blijven hangen, in diverse marketing functies
(voornamelijk marketing - services). Eerst samengewoond met Helen, later getrouwd met Marjolijn (3 kinderen) en gewoond in respectievelijk Utrecht, Amsterdam en Amstelveen.
Ruim 10 jaar geleden overwon ik een klein gezondheidsprobleempje, maar daar kom je sterker uit zullen we maar zeggen.
Ben altijd wel een beetje aan de creatieve kant gebleven - redelijk veel getekend en in schrijven kreeg ik meer en meer plezier.
Nu een gepensioneerde huisman, die, terwijl de vrouw geld verdient, het huishouden bestiert en kookt. En veel tijd overhoudt voor ontelbaar leuke zaken.
BERT THOMASSEN:
 |
| Marijke Volkers - Bert Thomassen |
Studeerde na de NIMETO verder aan de Academie voor Beeldende Vorming in Amersfoort, rondde het af in 1977, en ging toen zijn vervangende dienstplicht uitvoeren bij de Nederlandse Wielrijdersbond als afdelingsbegeleider en publiciteitsmedewerker.
Van 1979 tot 1984 doceren aan de Lagere Detailhandel School in Amsterdam als leraar Reclametekenen.
Na het behalen van het diploma Grafische Vormgeving bij Artibus in Utrecht, gevestigd als Grafisch ontwerper in Amersfoort, met het bedrijf "Fool Service" en tevens een winkel in bouwplaten.
Ontmoette zijn vrouw in 1992 en ging terug naar Roermond en werd vader, huisman en free-lance vormgever.
Doet nu IT werkzaamheden voor asielzoekers.
BEN COBBEN:
Ben sinds 2011 met pensioen.
38 jaar gewerkt bij Sikkens.
Kwam Isaac van Haaften, broer van Betty,vaak tegen.
Werkte ook bij Sikkens in Sassenheim.
Bert Thomassen zie ik zelden!
Ik weet wel waar hij woont!
Een klassefoto van Nimeto heb ik op mijn tijdlijn staan!
Super initiatief!
RUUD SPALL:
En wat ik dan zo al uitgespookt heb de afgelopen jaren?
Lees en huiver.
Het verhaal begint in 1973. Een boetiek in de Kalverstraat gedecoreerd, ondertussen gelogeerd bij Wilma en Ben in de Warmoesstraat, anders moest ik steeds naar Den Bosch op en neer.
Die boetiek heeft het, toen het af was geloof ik nog 6 weken volgehouden, alvorens failliet te gaan.
Ik weet niet helemaal zeker of dat aan mijn kunstwerken lag.
Ben verhuisd van Den Bosch naar Utrecht, een etage betrokken op de hoek Surinamestraat/Vleutenseweg, vandaar werk zoekend, ondertussen mijn tijd volmakend met een cursus Grafische Kennis, deel van het Reclame Praktijk Diploma. Had ik net af toen ik bij een makelaar op de Kromme Nieuwe Gracht kon beginnen.
Die zochten een artistiekeling
(ik zag er erg freaky uit volgens deze deftige heren, dus meteen aangenomen) die zgn. fotopresentatie moest gaan maken.
Die dingen hangen nog steeds bij makelaars: fotootje boven, tekstje onder, wanden vol.
Lekker zelfstandig bezig. Foto's van huizen maken, films ontwikkelen, afdrukken, teksten via een tekstverwerker samenstellen, samenvoegen met foto's, offsetplaten maken, offset-drukken, op maat snijden, verpakken, alles in een 8-uurs cyclus: 's morgens komen met de post de computerkaartjes van de NVM met de nieuw aangemelde panden, 's avonds ligt de fotopresentatie daarvan klaar om de volgende ochtend af te halen.
Samen met een collega heb ik dat tot 1979 volgehouden, toen zijn we weggeconcurreerd door de NVM, waar ik dan ook maar ben gaan werken, dat zat bij de deal in.
Via die programmeerbare tekstverwerkers, dat deed je met cassettebandjes toen, was mijn interesse voor computers gewekt. Bij de NVM begonnen als operator op hun IBM S3, ging toen de kaartjes produceren die ik de voorgaande zes jaar steeds had omgewerkt tot fotopresentatietekst.
Daar hoorde ook het toezicht op een zestal ponstypistes bij, een gouden tijd, zet zes vrouwen bij elkaar met een mannelijke operator en je hebt altijd feest.
Of keet.
Maar meestal feest.
Computers zijn leuke dingen.
Je kan ze van alles leren, en na veel zweet en tranen gaan ze uiteindelijk doen wat je wilt.
Daar is tot op heden nog niets aan veranderd, zeker is dat er veel werk is in deze branche en dat zal nog decennia zo blijven.
Zoals wij allen hebben mogen meemaken: de komst van de IBM PC.
Ik mocht achter een van de eerste zitten: 64KB geheugen, 2 diskettes van elk 360KB, CGA-kleurenbuis meteen maar: voorzichtig mee doen, want hij kostte 25.000 gulden.
Ik heb achter dat ding en zijn opvolgers: XT, AT, 286, 386, 486, Pentium een jaar of 15 allerlei makelaarsprogrammatuur ontwikkeld met de nadruk op hypotheek-advisering.
Uiteindelijk ben ik bij
Fortis terecht gekomen, ik heet nu Senior Consultant, en laat nu anderen het werk doen, ik mag iets verzinnen en hou dan toezicht op de uitwerking van die hersenspinsels tot (meestal) werkende programmatuur.
Ondertussen heb ik ook nog een gezin gesticht, te beginnen met een vrouw (Elise), we zijn, na ettelijke jaren uitproberen, in 1980 getrouwd, kregen kindje 1 (Elise) in 1981 en kindje 2 (Rolf) in 1984.
Ilse studeerde Theater-, Film- en Televisiewetenschappen, hetgeen mij veel genoegen doet, omdat ik zelf gek ben van film en alles wat daarmee te maken heeft.
Dat gaat zelfs zover, dat ik een 8-zits projectieruimte op zolder heb, met rondom geluid, waar wij ons regelmatig terugtrekken om films te kijken zo als de regisseur ze echt bedoeld heeft.
Tenslotte probeer ik dan ook nog creatief te zijn met het zèlf editen van films op de PC.
Dat zijn dan wel mijn eigen home-movies, van Euro-Disney of zo.
PETER BINDELS:
Ik ben in het laatste studiejaar niet geslaagd, maar mocht het nog eens overdoen.
Daarna wel geslaagd.
Via via heb ik in een studenten huis gezeten aan de Schouwburg, Lucas Bolwerk.
Schitterende tijd gehad.
Ik weet nog dat Anton Kipmulder bij mij een keer carnaval is komen vieren.
Veel plezier en veel drank.
Vanaf het begin waren er maar drie Limburgers in onze klas, Bert Thomassen, Ben Cobben en ik dus. Ben en ik kookten elke dag samen bij Ben in het huis.
Ik ben Ben helemaal uit het oog verloren.
Eigenlijk iedereen zo'n beetje, maar ja dat krijg je als in een stukje "buitenland" woont.
Woon nu ruim 20 jaar in "Hells Angels Place" oftewel Oirsbeek, vlakbij woonden de Hell's Angels, waarvan er een aantal om zeep zijn geholpen.
Na het behalen van mijn diploma, moest ik toch nog in dienst, bij de Intendance
(de voer-, munitie- en benzinejongens van het leger) in Ermelo. De Generaal Spoorkazerne.
Direct zeer actief geworden bij de VVDM, na 3 maanden afdelingsbestuurder geworden en ik gaf elke maand een blad uit, tot grote ergernis van de legerleiding.
Tevens als vertrouwensman voor rechtszaken gefungeerd bij de Militaire Rechtbank.
Veel geleerd en ik was zelfs nog schutter 1ste klas op Uzi en Punt 50. (!)
18 maanden later terug naar het zuiden, 6 weken bij een grote standbouwer gewerkt: Oscar Chiaradia Studio's Amstenrade.
Vervolgens bij een groot reclameburo in Heerlen.
Daarna een overstap naar de Sphinx in Maastricht, eerst als PR medewerker en later Hoofd Reclame en Publiciteit voor 4 divisies. Verantwoordelijk voor alle drukwerk, advertising en standbouw in Europa.
Fantastische tijd gehad.
Veel gereisd.
Ik leerde mijn vrouw Monique kennen, inmiddels 27 jaar getrouwd, 2 kinderen, Felix 23, Uni Tilburg (HRM) dochter Sophie 20, Uni Maastricht
(cultuurwetenschappen) en ben zelf 57.
Grote reorganisatie bij Sphinx, 250 man eruit! Heftige tijd.
Vervolgens naar het MECC in Maastricht, ze waren het nog aan het bouwen, verantwoordelijk voor alle betaalde publiciteit en reclame.
Elk hoekje in dit gebouw is bij mij bekend.
Voordat de bouw werd opgeleverd zaten we nog in de Eurohal in Maastricht, daar o.a. tijdens de Zesdaagse van Maastricht ook als perschef gewerkt.
Ik was er toch, dus!
Aangetrokken door een grote Duitse drukkerij als commercieel directeur voor Nederland.
Zuid Nederland was mijn gebied.
Ik kwam hoofdzakelijk bij bureau's.
Bedrijf werkte 24 uur op 7 dagen volcontinue.
Hele plezierige tijd, hard werken en bijzonder veel geleerd van de Germans!
Vervolgens aangetrokken door Roto Smeets de Boer om commercieel directeur te worden voor een vestiging in Maastricht, PlantijnCasparie Maastricht.
Ze hadden 36 bedrijven in Nederland.
Directievergaderingen waren Poolse landdagen, maar oh zo gezellig.
Nog het MD traject (Roto Smeets College) bij De Baak in Noorwijkerhout doorlopen.
Een hele mooie tijd gehad.
Hierna volgende een moeilijke tijd, bij de Plantijnbedrijven werden diverse vestigingen verkocht, heb nog via een headhunter in Venlo gezeten en ben vervolgens benaderd door een SW bedrijf in Maastricht de MTB, om de drukkerij op te waarderen.
Is gelukt, vervolgens door de eigenaar van het SW Licom benaderd om voor deze Licom OPM, die voor 50% particulier eigendom is, de verkoop te gaan doen.
Mooie baan!
Kijk maar eens op
Sync.
RENÉ VERBRUGGEN
Tot op heden niet kunnen traceren.
Woont in 's Hertogenbosch.
Hier een link.
Wel een foto gevonden.
GERARD DAVELAAR:
Na de NIMETO een stage in Engeland gedaan, daarna een tijdje als winkelverzorger/decorateur gewerkt bij Kraan en van Kuyck in Veenendaal, van de VéGé supermarkten en de KaVeKa groothandel.
Later overgestapt naar de winkel van Koping in Utrecht, toen die failliet ging, naar de Dagmarkt groep in Amsterdam.
Later terechtgekomen bij de winkelverzorgingsafdeling voor supermarkten in Hoofddorp, waar ik kennis maakte me fotozetten en zeefdrukken.
In 1978 gesolliciteerd naar een functie als grafisch ontwerper bij de North-Holland Publishing Company in Amsterdam, een onderdeel van Elsevier Science Publishers.
Daarnaast deed ik vormgeving voor promotie- en instructie materiaal voor de PPR en de n.g.o. Nederlands Instituut voor Ontwikkelingssamenwerking en Amnesty International.
Werkt nu al jaren bij de wetenschappelijke tak van uitgeverij Reed Elsevier in Amsterdam, eerst als grafisch ontwerper van vooral promotiemateriaal, boek- en tijdschrift omslagen, en de laatste jaren als Design, Print en Mail Manager.
Sharon Middendorf met The Blacklight Chameleons (NYC).
In de jaren tachtig en negentig onder de naam LARYd een aantal jaren actief geweest in de alternatieve muziekscene met voornamelijk Amerikaanse underground acts, en promotie activiteiten voor verzamelaars- en platenbeurzen.
Muziek is nog steeds de grote passie
Zo nu en dan boeken uitgegeven onder de imprint LARYpress.
Nu nog incidenteel actief voor een Nederlandse muziek distributeur, waar ik de LP productie voor regel.
Woont in Heerhugowaard, samen met Fien en twee sphynxen en heeft twee zonen die beiden in Amsterdam wonen.
Gepensioneerd sinds december 2015.
WILMA SMIT (Walhout)
Na NIMETO ben ik etaleur geworden bij modehuis
Hirsch in Amsterdam.
Hele sjieke tent en allemaal helemaal gestoord.
Vergelijkbaar met de serie
'Are you being Served?'
Daarna naar
Claudia Sträter gegaan.
Na een aantal jaren genoeg van mode en etalages.
Op een architectenbureau gewerkt, heel leuk, totdat de bouw instortte
(in de jaren tachtig).
Daarna conciërge geworden op een school en daarnaast op de academie in Amersfoort.
Geweldige tijd. Had natuurlijk een wereldvoorbeeld aan conciërge Bouma van de NIMETO.
Ik was een leuke conciërge; leraren deden de koffie en ik deed leuke dingen met leerlingen.
Straf afgeschaft, als je eruit gestuurd werd, maar omgedraaid, slecht werk als je leerlingen wegstuurt. Werkte echt goed.
Daarna op advies van Marijke Volkers docent geworden op
Mibeon en zo werd ik haar collega. Vakken die ik gaf: Ruimtelijke Presentatie en Marketing.
Ongelooflijk, Marketing, zelf op school de 'Econotities' dichtgeniet, omdat we het zo'n verschrikkelijk vak vonden
(samen met Elly Hees).
Maar juist daarom weer wel een leuk vak gemaakt van Marketing.
Alle scholen gingen in die tijd fuseren, en het werden meer en meer leerfabrieken, dus toen ben ik maar weer het bedrijfsleven ingegaan:
Esprit.
Grote winkels bedrijfsklaar gemaakt in diverse steden: Amsterdam, Antwerpen, Keulen, Düsseldorf etc.
Tropenjaren, want je was altijd bezig met deadlines, openingen etc.
Een keer zat ik in de auto en moest opeens tol betalen, reed ik ergens in Zeeland i.p.v. Utrecht, maar op dat moment had ik echt geen idee waar en hoe ik daar was gekomen.
Volgende baan, even freelancen, dacht dat dat rustiger was.
Gaf inmiddels les voor
Detex, mode en textielopleiding.
Maar dat was te saai, miste een bedrijf en collega's, dus weer een baan.
Recreatiewerk. Te gekke tijd, allemaal gekke, creatieve mensen.
Plaatsten op jaarbasis ca. 2000 weken entertainment op allerlei bedrijven.
Doldwaze dingen meegemaakt.
Ik was daar directeur en heb daarvan genoten, gewoon een leuke baan voor mezelf gecreëerd en dat vonden ze allemaal prima.
Een groot spel gemaakt van de bedrijfsvoering en dat was heel inspirerend voor iedereen.
In die periode stukken tegen gekomen van WRIK, tekeningen en werk van Elly Hees.
Onmiddelijk nagegaan of dat nog bestond en of zij daar nog werkte.
Yes, en wij moesten ons logo, en huisstijl etc. vernieuwen.
Dus bij Elly aan tafel, weer snel met een flesje wijn erbij en lachen... en een mooie nieuwe huisstijl ontwikkeld.
Na zeven jaar klaar, reorganisatie doorgevoerd, aantal provinciale organisaties zelfstandig gemaakt.
Ik heb mezelf ontslagen en een bezinningsperiode ingelast voor een beetje loopbaanplanning d.w.z. mezelf afgevraagd wat ik in de tweede helft van mijn werkende leven zou gaan doen.
Waar ben je goed in, wat vind je leuk, en hoe blijf je een beetje bezig.
Was toch het meest geboeid door mensen en hoe ze functioneren etc.
Dus ben ik weer gaan studeren; diverse opleidingen, allemaal op het gebied van training en coaching.
Daar heb ik paar jaar over gedaan, af en toe ook eens een periode van steentjes tellen in de tuin
(ook nog nooit gedaan).
Daarna
MAVfactor opgericht.
En sindsdien werk ik als trainer en coach op diverse locaties en in verschillende bedrijven.
Soms heb ik helemaal geen zin om te werken en dan doe ik of mijn agenda vol zit.
Niemand heeft daar last van, want ik ben mijn eigen baas.
Ongeveer twaalf jaar geleden zijn we naar Friesland verhuisd.
Dat was een goede stap. Friesland is mooi ruim en de mensen hebben die ruimte ook in hun hoofd.
We wonen in het zuiden van Friesland, dus niet ver af van alles wat randstad is.
Ik ben nog steeds getrouwd met Peter Walhout's broer Ben en we hebben geen kinderen.
Ben is inmiddels met pensioen, maar ik gelukkig niet.
Ik ben nu in de afstudeerfase van de beroepsopleiding voor astroloog.
Heb ik zes jaar aan gewerkt.
Prachtige leer, de astrologie.
Niet te verwarren met de rommel die je her en der leest.
Twee jaar geleden is de architect met wie ik rond 1980 heb gewerkt hier op ons plekje in Friesland geweest.
Samen hebben we een huis bedacht, zoals we denken dat Friesland dat mooi vindt.
En in de afgelopen periode hebben we het huis gebouwd, dus voorlopig hopen we hier nog een tijd lekker te leven, te varen en te wonen.
NICO DE VRIES:
Na de Nimeto en diverse banen in de meubels en dergelijke, ben ik zo'n 20 jaar geleden voor mijzelf begonnen.
Wij decoreren winkelcentra's in het gehele land, in alle seizoenen.
Dus als je op de site kijkt weet je precies wat ik bedoel.
Na vele jaren hard werken en dat doe ik nog altijd, heb ik gestalte kunnen geven aan mijn hobby, waarvan hier een aantal voorbeelden.
Al toen ik een kleine jongen was, ben ik gefascineerd door auto's en ik heb een mooie collectie weten op te bouwen.
www.nicodevriesprojectdecoraties.nl
Vooral de 'British Racing Green'
Bentley Le Mans 4.5 Special uit 1935 is zeer indrukwekkend.
Een groen interieur, met groen Connolly leder en groen Wilton tapijt.
Zwarte stoffen kap en zwart stoffen tonneau cover.
Deze Bentley Special werd gebouwd op basis van een gemodificeerd Rolls Royce 20/25 chassis, uit 1935, met een carrosserie van Bob Petersen Engineering uit Engeland.
Het kostte een paar jaar werk, maar deze auto werd naar volle perfectie opgebouwd door een specialist. De bereikte perfectie tot in het kleinste detail is van ongekend hoog niveau en kan alleen bereikt worden met absolute toewijding, liefde en vakmanschap.
TRUUS VAN DALSEM: (van Galen)
Na de Nimeto verder gestudeerd aan de Akademie voor Beeldende Vorming in Amersfoort.
Ook voor mij waren de jaren op de Nimeto de meest belangrijke,
(al was het alleen maar op het persoonlijk vlak).
In 1978 gaan werken bij het voortgezet onderwijs in Drachten, daar ben ik getrouwd met Harry en twee kinderen heb gekregen.
Mijn zoon heeft het Cibap gedaan, want Zwolle was dichterbij natuurlijk, daarna de HKU en is nu kunstenaar werkzaam in de Theater Vormgeving en woont in een kraakpand in Culemborg.
Hij heeft bij de Dogtroep gewerkt en is nu zzp'er.
Was er niet een spreekwoord: de appel valt niet ver ...?
Mijn dochter heeft Internationaal Toerisme gestudeerd en woont en werkt nu in Amsterdam in een vijfsterren hotel.
Wij wonen al zo'n dertig jaar in Drachten, waar ik altijd les heb gegeven aan het
ROC Friese Poort als coördinerend beeldend docent.
Nu ben ik gestopt met school en ben zelfstandig Beeldend Kunstenaar en geef mijn eigen workshops in mijn atelier.
Ook hebben we een landgoed in Frankijk, op twee hectaren grond, met eigen bos en oprijlaan.
Op
Le Pagnon staan een aantal vakantiehuizen en gites, tevens hebben we een kleine camping.
Het landgoed is twee eeuwen oud en zeer romanisch, kijk maar eens op mijn website:
Le Pagnon
PAUL VAN HUIZEN
Sinds ik van de etaleursschool ben weggegaan, ben ik, via een omweg in de verpleging terecht gekomen en ben daar nog steeds werkzaam.
Nog ruim 4 jaar wil ik werken en dan stop ik op mijn 62e, als alles goed gaat, want je weet het maar nooit in deze roerige tijden.
De laatste 16 jaar werk ik alleen nog maar in de nachtdienst in een verpleeghuis, in 2010 waarschijnlijk nog maar 20 uur per week, een beetje afbouwen dus.
Veel vrije tijd is een grote luxe in deze hectische tijd.
Naast mijn liefde voor muziek heb ik pas op mijn 40e het bergwandelen ontdekt, wat resulteerde in een tot nu toe elk jaar terugkerende reis naar de Himalaya om trektochten te maken, met name in Nepal, waar we zo’n beetje kind aan huis zijn.
“We” zijn mijn vriend Wolter en ik waar ik al ruim 27 jaar een vaste lat-relatie mee heb en verder een hele rits wandelvrienden, die we iedere keer in een wisselende samenstelling mee op sleeptouw nemen.
Reizen heeft mijn leven verrijkt en mij geleerd te relativeren.
Ondanks dat ik nooit erg ambitieus ben geweest heb ik nu alles goed voor elkaar vind ikzelf.
Het wordt steeds gezelliger met al die oude knarren.
Groeten uit Groningen,
Paul
MARJORE GOSEN
Lang heb ik gewerkt bij een groot concern, waar ik stagiaires en ROC-leerlingen en hun mentoren heb begeleid, en opleidingen en training heb gegeven.
Nu begeleid en coördineer ik groepen en individuen in een (vasten)kuuroord in Zeeland en heb ik een praktijk voor coaching, (relatie)therapie en massage in Tilburg.
Website:
wordenwiejebent
Kier Knol:
Runt een copycenter samen met Wilma zijn vrouw en is nog steeds werkzaam als etaleur/decorateur.
Al jaren actief als vrijwilliger in de ontwikkelingshulp.
Woont nog altijd in Waddinxveen.
ANJA VAN MINNEN
Na twee jaar Nimeto, heb ik helaas het stage jaar niet gehaald.
Ik had er dus toch het “talent” niet voor om door te gaan.
In verder leren had ik geen zin meer, en ben dus gaan werken.
Enkele jaren bij de Nederlandse Spoorwegen in Utrecht, en daarna heb ik mijn toenmalige echtgenoot leren kennen.
We zijn getrouwd en in Veenendaal gaan wonen.
Nog een paar jaar gewerkt en toen kreeg ik kinderen.
Ik ben gestopt met werken want mijn echtgenoot was veel van huis (hij was kapitein, dus lange tijd weg).
Ons huwelijk heeft 7 jaar geduurd en toen was het op.
We zijn gescheiden.
De kinderen waren 4 en 2 jaar.
Ik heb daarna een aantal “moeilijke” jaren gehad.
Maar goed, dat is voorbij en het enige goede wat ik van dat huwelijk heb overgehouden zijn twee prachtige kinderen.
Jelle is nu 32 jaar en woont in Amsterdam, en werkt als opnameleider voor diverse televisie- en film producties.
Marjolijn is bijna 30 en woont samen met haar man Marco en zonen Tygo en Roan (
jawel ik ben ook al oma) in Veenendaal.
Marjolijn is verpleegkundige.
Na mijn scheiding ben ik weer gaan werken, eerst part time en toen de kinderen wat groter waren weer full time.
Ik heb diverse baantjes gehad, voornamelijk administratief. Ook nu werk ik nog bij PPG in Veenendaal.
Ik woon nu sinds 5 jaar samen met Ruud.
Ruud heeft ook twee kinderen. Barbara, woont samen met Mike, en Mark woont samen met Ilona.
We hebben ongeveer 8 jaar een zgn. lat relatie gehad.
Ook prettig.
En we hebben 4 katten.
Boarre, Janus, Annie en Kitty.
DICK WENSELAAR:
Woont nog altijd in Stadskanaal. (Hij is benaderd, maar heeft nog niet gereageerd).
STEF VAN DEN EIJNDEN
Na twee jaar op de NIMETO ging Stef naar de Academie voor Beeldende Vorming in Amersfoort en werd daarna docent Beeldende Vorming.
Verder volgde hij een mimeopleiding aan de Theaterschool in Amsterdam.
Van 1978-2000 had hij de co-artistieke leiding van de theatergroep
De Gebroeders Flint waarmee hij als auteur, speler en muzikant in 17 openluchtproducties en 15 theaterproducties speelde.
Richtte in 2001
Theaterhuize L.I.N.D.A. op voor zijn activiteiten als acteur/mimespeler en theatermaker.
We zagen hem ook op de televisie of in de film: onder andere in
De Gezusters Kokkel (20 afl., jeugdkomedie, van de KRO, 1990),
De Kwartelhof (12 afl. komedie, Teleac, 2001)
en in commercials voor bijvoorbeeld Rivella (90), Bokma (92), Sonera Plaza (96), de Belastingdienst (01+04) en Startpagina (06).
Ook films werden niet geschuwd: THE LAST WORDS OF DUTCH SCHULTZ, van Gerrit van Dijk en Michael Helmerhorst.
KEES DE JONGEN onder regie van André van Duren (2003).
Tegenwoordig doceert Stef en is bezig met zijn 30 jarig jubileum als acteur.
Voor een volledig overzicht:
Theaterhuize L.I.N.D.A
ELLY HEES:
Werkte jarenlang bij het WRIK in Utrecht.
Nu zelfstandig illustrator, ontwerper en kinderboekenschrijfster. 'Kattenkwaad en kalverliefde' is het eerste boek waarvoor ze gedichten schreef. 'Rachid en de blauwe mannen' is haar tweede boek.
Zij illustreerde onder andere 'De notendop-reeks' en 'Je bent zelf een heks', kijk eens op
http://www.beeldvanhees.nl
JOOP SMITS
Nog niet kunnen traceren, maar hij heeft een interessante website, waar ook zijn geschiedenis opstaat:
Klik hier:
Delfshaven
ANTON KIPMULDER
De NIMETO opleiding was voor mij een hele fijne tijd.
Ik was altijd wel creatief, maar om daar een opleiding in te volgen, waar was die te vinden?
Gelukkig was er de NIMETO.
Waar ik me tijdens de opleiding mee bezig hield, was leren!
Ik nam het zeer serieus, daar ik niet veel andere keuzes had.
Ik ging vooral om met Judith Everse, Jenny van de Velde, Lex Kordelaar, Rob Huisman, Rein van der Pol en in het laatste studiejaar veel samen koken en eten met Ben Cobben en Peter Bindels.
Voor mij was de opleiding zeer zinvol, na een aantal jaren decoratie-etaleurwerk, kwam ik in Wageningen terecht op een creatief centrum.
Daar kwam ik in aanraking met handenarbeid en heb gedurende het werk daar in de avonduren aan de kunstacademie de MO acte handvaardigheid behaald.
Inmiddels zit ik al weer 30 jaar in het onderwijs.
Docent presentatietechniek, coördinator BBL/opleidingen, werken en leren, aan het Rijn IJssel MBO-college te Arnhem.
Samen met mijn vrouw woon ik in Heelsum, nabij Arnhem.
Wij hebben twee kinderen, Anna en Pierre.
JUDITH EVERSE
Recentelijk een foto gevonden, maar verder nog geen contact kunnen leggen.
In een telefoongesprek een aantal jaren geleden gevoerd begreep ik dat Judith lang in het zuiden van Afrika ontwikkelingswerk heeft gedaan, samen met haar toenmalige partner.
IN ONZE GEDACHTEN ZIJN
FRANS VAN RIEL:
Was docent aan de NIMETO.
Overleden in oktober 2008.
Dit was de tekst op zijn kaart:
Hij loopt
en loopt
en loopt
tot de dood
hem haalt
een gek
die een verhaal
verkoopt
gebrand
in zijn geheugen
over gloria victoria
vreugde en verdriet
gestrand
op een leugen
die hij overal ziet
De avond daalt
vol sterren teer
hij legt zich neer
in zoete dromen
waar men nimmer faalt
als heer
Frans
Klik
hier voor wat comments.
popjesvannimeto
De meesten van jullie kennen Frans van Riel als een super goede etaleer leraar.
Velen van ons hebben veel aan hem gehad en hebben veel respect voor hem als leraar.
Nu is er vrijdag bekend gemaakt dat hij is overleden.
Ik heb al wel "verhalen" gehoord over de doodsoorzaak maar omdat ik hier verder geen zekerheid over heb, blijft het op de oficiëele bekendmaking: een huiselijk ongeluk met als gevolg het overlijden van Frans van Riel.
Aangezien wij oud-leerlingen zijn, weten de meesten hiervan niks, en omdat het herfstvakantie is horen wij hier ook niks over via schoolmail.
De meesten van jullie zullen net als ik erg geschrokken zijn, maar ik had ook het idee dat jullie het wilden weten.
BETTY VAN HAAFTEN:
Was docente aan de NIMETO.
De laatste jaren getrouwd met Frans van Riel.
Overleden in 2007 na een lang ziekbed.
Pas na de schoolperiode heb ik Betty beter leren kennen.
We zijn ooit een keer samen op vakantie geweest.
Deze foto heb ik uit die periode gevonden.
Ik herinner me haar al een heel sympathiek mens en ze had heel veel humor, beetje droog.
We hadden allebei in die tijd veel bewondering voor de muziek van Sandy Denny.
Zij heeft een van mijn platen geleend en ik weet nog welk nummer zij erg mooi vond.
‘Who knows where the times goes’ dat vond zij prachtig.
Wilma
 |
| Jenny's rouwkaart |
JENNY VAN DE VELDE
21 augustus 1951 - 17 mei 2013
Overleden In Bergen (NH) op 17 mei.
Tekst op haar kaart:
Wees kalm temidden
van het lawaai en de haast,
en bedenk, welk een vrede
er in stilte kan heersen.
(auteur onbekend, St. Pauluskerk, Baltimore, 1692)
Jenny werkte de afgelopen 15 jaar bij Scorlewald, een antroposofische zorginstelling in Schoorl (NH) waar ruim 130 bewoners wonen en werken. Keramiekatelier Feniks is een pottenbakkerij en grafische werkplaats met winkel in het hartje van Schoorl.
Hier maakte ze o.a. lino's met de deelnemers.
Ook heeft ze veel kunst gemaakt zoals portretten in opdracht (Brussel) en later vrij werk in Bergen (o.a. 2x de kunst 10 daagse).
Ze heeft de Rietveld in Amsterdam (grafiek) gedaan en later MO handvaardigheid in Arnhem.
Ook heeft ze de opleiding creatieve therapie gevolgd en in de psychiatrie gewerkt (de Valeriuskliniek in Amsterdam en Groot Graffel in Zutphen).
In Leuven heeft ze de Academie voor Schone kunsten afgerond, richting schilderen.
Bijdragen werden geleverd door:
Wilma Smit; Helen Eggenkamp, Truus van Dalsum, Dirk Helsloot, Peter Bindels, Gerard den Toonder, Toon Kipmulder, Stef van den Eynden, Anja van Minnen, Paul van Huizen, Bart Ariëns, Loek Goede, Marijke Volkers, Ruud Spall, Gerard Den Toonder, Jan Naezer en Hansje-Eva Teulings.
Bedankt en mocht je nog wat te binnen schieten ... laat het weten ...
