Een bericht van Wilma

Na wat problemen met mijn rug de afgelopen tijd ben ik weer helemaal gerepareerd en fit.

Gelukkig is Groningen een leuke stad om te wonen en uit te gaan.
Dat doen we dan ook regelmatig.

We gaan ook graag weg met de boot.
We varen door heel Nederland, en zijn van plan om er komend jaar mee naar Hamburg of Berlijn te gaan.

Hierbij een recente foto van een etentje bij WEEVA (Wonen En Eten Voor Allen) ook in Groningen met Harry en Truus en Ben en mij.

Zag ook het prachtige plaatje van Stef en zijn lief.
Wat mooi dat hij zijn liefde en inspiratie weer gevonden heeft.
Ik zou heel graag eens willen kijken naar zo'n voorstelling, een goed voornemen voor het nieuwe jaar.

Van horen vertellen

Onze nieuwe reprise 'Van horen vertellen', afgelopen weekend ten huize van Huize Linda is goed bevallen bij ons en bij ons publiek.

Wij, Anita Lotichius en ik, gaan er verder mee, met twee koffers het land in.
We kunnen spelen op een paar vierkante meter.

Samen met je geliefde spelen is toch een bijzonder avontuur, vooral omdat de thematiek ons beiden aan het hart gaat.

Hoe zal het verder gaan met 'onze boeren' en 'ons schoone hollandsche landschap'?

Lees o.a. "Dit is mijn hof" van Chris de Stoop of "De grutto" van Albert Beintema.

Stef   (Huize L.I.N.D.A.)

Op bezoek bij Edward Hölzel

Vanuit het Franse platteland de wintermaanden doorbrengen in Nederland.
We beginnen de reis in de stad Groningen, omdat ik daar mijn roots heb liggen.
Vanuit ons verblijf aan het Schildmeer maken we een tocht  door Noord Groningen, en daar hoort ook een bezoek aan Hölzel bij.

Daar aangekomen, bleek hij nèt weggereden te zijn.
Maar 's middags hadden we meer succes, hoewel?
Er werd maar niet open gedaan.

Dus ik omlopen naar de achterdeur en Rosiet, zijn vrouw deed de deur open.

Nee, meneer was met een opdracht bezig en kon niet gestoord worden.
"Maar ik kom helemaal uit Frankrijk", nou, dan zou ze even gaan vragen.

Niet lang daarna, kwam Edward ons hartelijk verwelkomen.

Hij was inderdaad aan het schilderen, en na het zorgvuldig afdekken van de verf, kregen we thee, en hij had alle tijd voor ons.

Verschillende namen kwamen voorbij, herinneringen, werkweken en zelfs etalages, wist hij zich allemaal nog goed te herinneren.

Bij elke naam, kwam ook een verhaal, en of het een goede of minder goede leerling was.
(ik was een middelmatige leerling en veel te jong).

Voorbij kwam ook het verhaal, dat hij niet met Sieders op kon schieten, en dat Sieders hem nog eens een asbak naar het hoofd had geslingerd.
Eens gingen we met excursie naar Duitsland, daar schoot hij direct het herentoilet in, om maar van Sieders af te zijn.

Edward en zijn vrouw voelen zich erg op hun gemak in 't Zand en willen er ook nooit meer weg.
Ze zitten wel midden in het aardbevingsgebied.
Dus men kwam inspecteren en er werd besloten, dat er twee schoorstenen moesten worden vervangen door lichtgewicht exemplaren.
Al zijn werk is toen ingepakt, en opgeslagen in depot in Groningen, zodat men de aanpassing zonder schade aan zijn werk kon uitvoeren.

Maar nu had hij er nu genoeg van: ik ben 75 en wil mijn laatste jaren gewoon doorbrengen met schilderen.
En wat een prachtige schilderijen maakt die man!

Rosiet heeft ernstige reuma, dus hij is ook nog mantelzorger.
Na dit spontane en hartelijke bezoek vertrokken we weer.
We waren met de Cabrio, met natuurlijk een Frans nummerbord.

Kun je dat ding niet wat opvallender voor mijn deur parkeren?
Dan denken ze, dat ik een belangrijke klant heb!

Kortom, humor nog niet verloren.

Wat een heerlijk bezoek, ik was weer even terug op de Kievietstraat.
Bedankt Edward en Rosiet.

Truus van Dalsem
13 december 2016