(Wilma:)
Tijdens een van onze zelfbedachte excursies onder schooltijd kwamen wij terecht in dit huis aan de Warmoesstraat.
Daar woonde de broer van Peter.
Die etage beviel ons wel, mooi centraal gelegen, kon je zo weer de stad in.
Dus daar hebben we een paar keer een feest georganiseerd.
Dan sliepen we met z'n allen in de woonkamer op de grond.
Daar zei ik ooit tegen Elly:
'zie je die broer van Peter? Nou, ik denk dat ik later met zo'n type ga trouwen.... als ik oud ben..... maar aan niemand vertellen, hoor.... hij heeft wel een echt pak aan... zou hij ober zijn of zoiets?".
We woonden inderdaad helemaal bovenaan.
De huur bedroeg fl. 125,- per maand.
Via een tuinslang door het dakraam liepen de draden van onze pick-up naar een oude buizenradio op het dakterras die onder een grote plastic zak stond.
Een prachtig geluid kwam er uit en hij deed het altijd.
Ik herinner me o.a. de witte LP van Bob Dylan, en zijn Blonde on Blonde album, met Sad Eyed Lady of the Lowlands.
Onze poes is een keer van het dak naar beneden gestort en kwam in de steeg terecht.
Vervolgens werd ze liefdevol opgevangen door de motorrijders van het gay-café in de Heintje Hoeksteeg en later weer bij ons teruggebracht.
Naast ons woonden de 'melkmeisjes'.
Twee zussen, reeds bejaard, hadden voorheen een melkwinkel en hadden de etalage altijd nog intact gelaten.
Op koninginnedag hingen er altijd oranje slingers en foto's van de koningin, en mooie bordjes.
Daarnaast zat Bayar, een grote neger, altijd dronken en/of stoned en getrouwd met het fotomodel 'Eva'.
Hij kwam vaak via het dak en door het dakraam bij ons binnen.
Regelmatig werd hij in een of andere afkickkliniek opgenomen en dan moesten wij zijn wietplanten verzorgen.
Wij verbouwden ook wiet op het dakterras.
Daar keken de agenten van het tegenovergelegen politiebureau Warmoesstraat op uit en zij waarschuwden ons als de planten slap hingen, dan riepen ze dat we ze water moesten geven.
Aan de andere kant woonden Martin en Ria, uitbaters van café 'De Rijnvaart'.
Daar kwamen de schippers uit de haven.
Vaak relletjes, dronken matrozen uit Noorwegen, en verdwaalde voetbalsupporters.
We deden boodschappen bij Simon de Wit en de was in de wasserette op de Oudezijds.
Had je net je was in een machine gedaan, kwam er een prostitué binnen rennen
"kan ik er effe bij, ongelukkie..
effe snel want ik moet weer aan het werk".
En dan haalde je de was eruit, kon de sprei erin en daarna kon je weer verder met je was.
Prachtige tijd, vaak naar het Waterlooplein en eten in één van de vele kleine restaurants.
In de zeventiger jaren verhardde de buurt door criminaliteit en drugs.
We hadden een oud autootje en parkeerden deze op de Oude Zijds, maar steeds weer werden de deuren opengebroken.
Later deden we de deuren niet eens meer op slot, want het rijdt niet lekker zonder ramen.
Als we dan weg wilden, moesten we eerst een slapende junk uit de auto rollen.
Toen er voor de zoveelste keer een lijk voor onze deur lag en de junks weer mijn dropjes in de auto opgegeten hadden, zijn we vertrokken uit Amsterdam.
Ruud Spall heeft nog een tijdje bij ons gelogeerd toen hij in Amsterdam werkte en nog geen huis had.
(Hieronder de huidige situatie.)
Bob Dylan - Daddy Rolling Stone, Witte Plaat, 2 LP (1970)
Op een van onze ingelaste excursies naar Amsterdam, kochten een aantal mensen dit album in de Headshop, toen nog gevestigd in een hoekpand aan het Waterlooplein, waar nu de Rembrand Corner gevestigd is. I
k weet nog dat we de winkel inkwamen en achterin de winkel op een stoel een stapeltje witkartonnen, aan elkaar geniete hoezen zagen liggen.
De nieuwsgierigheid was direct gewekt, want in de landelijke pers waren eerder al verhalen verschenen over de release van 'Little White Wonder' van Dylan.
Maar dit was weer iets anders: er zaten twee LP's in plastic binnenhoezen in het karton, met een songboek, en een poster met Dylan tekeningen, gemaakt door Peter Pontiac.
De platen werden geperst in Turnhout, en de Leidse commune zorgde voor de distributie.
De dubbel LP bevatte het beste uit de VPRO Bob Dylan-serie en werd uit protest tegen de hoge prijzen van bootlegs supergoedkoop gemaakt.
Prijs: een tientje, in de alternatieve winkels.
Later bleek dat Peter Pontiac deze release verzonnen had, en dat de plaat samengesteld werd door Wim Noordhoek en Peter Flik van de VPRO.
Het materiaal kwam uit het VPRO programma "De Bob Dylan Story", uitgezonden vanaf 5 juni 1970 in het wekelijkse opiniërende nieuws- en actualiteitenprogramma 'VPRO-vrijdag', meestal rond 8 uur s'avonds.
De serie werd ook gemaakt door Wim Noordhoek met de Delftse student en voorzitter van de Dylan fanclub Peter de Lange.
Het materiaal was afkomstig van cassettes met opnamen van radioprogramma's waarin Dylan had opgetreden.
Ook waren er niet voor platen gebruikte liedjes die de CBS-technici gepikt hadden.
Dylan fans waren bezeten van de serie, ieder onbekend liedje werd bestudeerd.
Er waren 20 afleveringen, waarvan er 11 zijn bewaard.
De laatste werd uitgezonden op 25 december 1970.
Hier kan je de bewaarde afleveringen beluisteren als Podcast.
Plaat 1 bevatte voornamelijk akoestische gitaarliedjes uit het begin van de jaren zestig.
Eén van de nummers die veel indruk op mij maakte was Hezekiah Jones:
Hezekiah Jones (eigenlijk Black Cross, een gedicht geschreven door de grootvader van de acteur Paul Newman Joseph S. Newman in 1948).
Lord Buckley voerde een bewerkte versie uit op één van zijn platen, waar Dylan het waarschijnlijk van kende en het daarna op zijn eigen wijze vertolkte.
This is the story of Hezekiah Jones...
Hezekiah Jones lived in a place... in Arkansas.
He never had too much, except he had some land,
An' he had a couple of hogs and things like that.
He never had much money
But he'd spend what he did make as fast as he made it,
So it never really mattered that he had much money.
But in a cupboard there, He kept in the cupboard... he kept in the cupboard books,
He called the books his "rainy season."
The white folks around the county there talked about Hezekiah...
They... said, "Well... old Hezekiah, he's harmless enough,
but the way I see it he better put down them goddam books,
Readin' ain't no good, for nigger is nigger."
One day the white man's preacher came around
Knockin' on doors, knockin' on all the doors in the county,
He knocked on Hezekiah's door.
He says, "Hezekiah, you believe in the Lord?"
Hezekiah says, "Well, I don't know, I never really SEEN the Lord,
I can't say, yes, I do..."
He says, "Hezekiah, you believe in the Church?"
Hezekiah says, "Well, the Church is divided, ain't they,
And... they can't make up their minds.
I'm just like them, I can't make up mine either."
He says, "Hezekiah, you believe that if a man is good Heaven is his last reward?"
Hezekiah says, "I'm good... good as my neighbor."
"You don't believe in nothin'," said the white man's preacher,
You don't believe in nothin'!"
"Oh yes, I do," says Hezekiah,
"I believe that a man should be indebted to his neighbors
Not for the reward of Heaven or fear of hellfire."
"But you don't understand," said the white man's preacher,
"There's a lot of good ways for a man to be wicked..."
Then they hung Hezekiah high as a pigeon.
White folks around there said, "Well... he had it comin'
'Cause the son-of-a-bitch never had no religion!"
Het nummer kreeg voor mij een extra lading door de slechte kwaliteit van de opname.
Door de ruis van het vele kopiëren klonk het alsof het lied door Hezekiah Jones zelf gezongen werd, vanuit een andere dimensie.
Nu heb ik een kraakheldere opname, maar de versie op Daddy Rolling Stone blijft de favoriet.
Plaat 2 bestond uit een aantal Basement takes, opgenomen met The Band in Saugerties, eind jaren zestig, en drie nummers van Dylan's optreden op het eiland Wight in 1969.
(Gerard)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten