Jenny van de Velde

Jenny (1973)

Bij de organisatie van de recente bijeenkomst in Utrecht werd Peter door Hansje-Eva, de dochter van Jenny van de Velde gemailed dat haar moeder op 17 mei 2013 overleden was.
Dat kwam voor ons als een grote schok.

Hieronder een aantal reakties van medeleerlingen:

Ik herinner me Jen (zo noemden we haar) als een lieve en zachte meid.
Soms ietwat onzeker maar aan de andere kant ook weer heel duidelijk in wat ze voor ogen had.
Samen, met Judith Everse, vaak met elkaar opgetrokken tijdens de Nimeto-jaren. (veel bij elkaar eten).
Jenny was een van de meest creatieve personen, samen met Judith, in onze groep.
Voor de technische uitvoering van de ideeën werden de hulptroepen ingevlogen: Rob Huisman, Lex Cordelaar, Rein van de Pol of Toon Kipmulder.
Na de Nimeto-opleiding kwamen we allebei in Amsterdam te werken, en zocht ik Jen vaak op.
Ze woonde er samen met Frank Teulings.
Door het werk van Frank zijn ze in Luxemburg beland, waar we elkaar ook nog hebben ontmoet.
Daarna zijn we elkaar uit het oog verloren totdat de Kwintel in beeld kwam, ik heb haar nog gesproken via de telefoon, een paar jaar geleden.
In dat gesprek kwam ik te weten dat ze gescheiden was, in Bergen woonde, daar haar plekje had gevonden en tevreden was.
Hansje, haar dochter, was haar oogappel.

Toon Kipmulder

Ik ben geschokt door het bericht dat Jen overleden is.
Veel te vroeg en ik wil Hansje veel sterkte wensen!

Hoe herinner me Jen:
Vreselijk veel lol hebben we gehad samen!
Iedere zondag, als we weer naar Utrecht gingen, kwam ik langs bij je en aten we pindarotsjes, die je van je moeder had meegekregen.
We hebben een supertijd op de Nimeto gehad en hebben veel vakanties samen doorgebracht bijvoorbeeld in Bretagne met Betty, Hansje en Toon!
Verder zeilden we door Friesland met een B.M.
Je was een goede stuurvrouw, die zonder motor, op het zeil, haventjes binnen wist te manoevreren!
Ik was je fokkenmaatje en dat zal ik me altijd blijven herinneren.

Judith  Everse

Hansje-Eva Teulings en Jenny, april 2013

Ik heb altijd gewenst dat Jenny bij de reünies zou 'verschijnen', omdat ik niet wist hoe ik haar anders nog eens zou zien.
Ik trok met Jenny op, en Judith was haar beste vriendin.
Daarbij ook Anton Kipmulder en Rein van de Pol.
We aten vaak bij elkaar op haar kamer (omdat ik dat in het eerste jaar in Utrecht op mijn kamer niet mocht koken).
Ben ook nog eens met haar in Rotterdam geweest.
Mooie meid, eigenzinnig karakter, maakte veel lol.
Ze had een zwak gehoor en daardoor wellicht ook een zachte stem.
Ze was creatief en bij de tijd qua vormgeving.
Het heeft me altijd verbaasd dat ik haar na school nog maar een of twee keer heb kunnen spreken.
O.a. in Warnsveld, waar ze werkte (creatieve therapie?) en ik haar daar bezocht.
Ze was toen nog bij haar man. Die deed later iets in Brussel en daarom verhuisden ze naar Teuven.

Ik herinner me ook dat ik indertijd de fotograaf mocht zijn bij het huwelijk van Jenny met Frank Teulings.
Het jaar weet ik niet meer, in elk geval was dat haar eerste huwelijk.
Tijdens het huwelijksfeest moest ik - mét de bruidegom in zijn Eend - naar een plaatselijke fotograaf om daar een nieuwe batterij voor mijn flitser mee te nemen. Ik was zo stom geweest om geen reservebatterijen mee te nemen.

Bert Thomassen

Ik vind het erg dat ze zo jong al moest gaan.
Ergens op de blog vertel ik waarom ik met de Kwintel begonnen ben in 2008.
De direkte aanleiding was, dat ik ooit 's avonds op de Oudegracht in Utrecht liep, na een cursus, en ik Jenny tegenkwam.
Ze was vrijwel niets veranderd, nog steeds dat koppie met dat haar, maar in die paar seconden kon ik niet zo snel op haar naam komen …
Was dat wel het geval geweest dan had ik haar aangesproken maar vanwege het ontbreken van haar naam dus niet gedaan.
Even later dacht ik "ik laat dit niet meer gebeuren, ik ga onze Nimetojaren vastleggen".
Dat duurt al een aantal jaren, en de oudleerlingen die elkaar nu zo nu en dan ontmoeten hebben er duidelijk plezier in, zonder dat het altijd over de oude tijd gaat.
Daarna heb ik Jenny gebeld, ze vertelde dat ze aktief was in een kunstenaarsvereniging in Schoorl, ik ging ervanuit dat ik haar wel tegen zou komen op de kunstmarkt in Bergen, maar dat is nooit gebeurd.
Een leer om dingen niet op z'n beloop te laten.
Helaas ...

Jenny haar kaart (onderaan de pagina).

Gerard Davelaar

40 JAAR DWARS

Vrijdag 4 oktober 2013 - 's Middags een reisje naar Utrecht voor een samenzijn met een aantal Nimetoleerlingen, om het (veertig jaar geleden) verlaten van school te vieren. 

Onder de titel '40 jaar dwars' werden de uitnodigingen verstuurd. Een twaalftal mensen reageerden, waarvan er uiteindelijk acht aanwezig waren.

De gevolgde opleiding werd nog altijd als uitstekend beoordeeld, maar de doelstelling van de school: "opleiding kader voor het midden- en kleinbedrijf", is door geen van de deelnemers volbracht, kan wel gesteld worden aan bijna het eind van onze maatschappelijke carrière.

Alleen Nico de Vries is vrijwel zijn hele werkzame leven bezig geweest met zijn decoratiebedrijf.

Er worden allerlei beroepen uitgeoefend; reclasseringsmedewerker, toneelspeler, grafisch ontwerper, theaterbureau, automatiseerder bij makelaar en bank, coaching, kortom van alles behalve etaleur/decorateur.

Maar vrijwel niemand was ook van plan tijdens de opleiding om etaleur te worden.

Zoals gewoonlijk moesten er een aantal hindernissen genomen worden in Utrecht om het centrum te bereiken. De vergelijking met begin jaren zeventig, toen de stationsbuurt gesloopt werd om Hoog-Catharijne mogelijk te maken dringt zich op. Toen werd de Catharijnesingel dichtgegooid, terwijl die nu weer opengegraven wordt. De chaos is identiek aan die van toen, met dat verschil dat het vele malen drukker geworden is. Als voetganger is het vrijwel onmogelijk om ongeschonden de Neude te bereiken, zelfs als je je aan de verkeersregels houdt. 

Aan het marktplein is het nieuwe Muziekcentrum bijna klaar, ernaast zijn een aantal appartementen verrezen. Het enige herkenbare uit onze tijd is het gebouw aan de Neude met de ronde gevel, waar nu 'WE' in zit, maar waar wij nog een kop koffie met slagroom konden drinken bij de Rutecks (tweede kopje gratis). Even verderop een fraai uitzicht over de Oudegracht, gelukkig nog wel onaangetast in de voorbije veertig jaar. 

Tegen half vijf arriveerde ik bij de Winkel van Sinkel, ook aan de Oudegracht waar we afgesproken hadden. Het was mooi najaarsweer, dus het terras zat stampvol. Gelukkig kon ik nog een plaats bij de ingang veroveren, en na het eerste biertje kwam Nico de Vries erbij zitten.

Al snel volgden Ruud Spall en Peter Walhout. De organisator Peter vertelde dat Kier Knol en Peter Bindels wegens drukke werkzaamheden verstek moesten laten gaan, en uiteindelijk kwam Marijke Volkers ook niet opdagen. Maar Dirk Helsloot, Henze Pegman en Stef van den Eijnden waren wel aanwezig, net als Wilma Smit. Van haar had ik gehoopt dat ze Elly Hees mee had kunnen krijgen, iemand waar we steeds om vragen, maar die zich nog nooit gemeld heeft. 

Dirk had voor de uitnodiging speciaal een cartoon getekend, iedereen kreeg die uitgereikt. 

Ruud had een koffer vol apparatuur mee om nog wat op te nemen voor de extra's van de werkweekfilm, hij heeft wat beeld en geluid opgenomen, ik ben benieuwd wat het worden gaat.

Hij liet de film zien, nu met geluid, wat ik ervan gezien heb, zag het er prima uit. Iedere deelnemer kreeg een zgn' Lobbykaart' met een afbeelding uit de film.

Vroeger werden deze kaarten bij de bioscoop opgehangen, als indicatie wat met kon verwachten tijdens de voorstelling. 

De gesprekken werden weer geanimeerder, Nico vertelde dat hij zijn aktiviteiten bij zijn bedrijf aan het afbouwen was, Ruud werkt momenteel bij een bank in Amersfoort, en Henze werd om de haverklap gebeld om artiestenbrandjes te blussen. Wilma vertelde dat ze haar stek in Friesland wil verlaten om in een bijzonder fraai gebouw aan de rand van Groningen te gaan wonen, 22 hoog!

Stef is bezig met een zanggroep waar onlangs twee blokken van op YouTube zijn gezet. Ik hoop hier later nog wat aandacht aan te geven. Peter werkt nog altijd bij de reclassering in Amsterdam. We besloten om ook maar bij de Winkel te dineren, en kregen daar een prima maaltijd geserveerd.

Tegen half tien verlieten we Utrecht, om via het station weer naar onze woonplaats terug te keren. 

Zoals bijna gebruikelijk is was het gezellig en goed om elkaar weer eens te zien en spreken.

Ik hoop dat in de toekomst wat meer mensen aan zullen schuiven, het is de moeite waard, en wees niet bang dat het uitsluitend een nostalgische trip is, want dat is het nooit. 

Wij zijn nu zover dat onze groep allen maar kleiner kan worden, er zal niemand meer bijkomen.

(Gerard)