PRAATJE IN DE KROEG

De tweede bijeenkomst werd vrijdagmiddag 3 juli vanaf 15.00 uur gehouden in Café Luxembourg aan het Spui in Amsterdam.
Vijf deelnemers leek mij een prima aantal.
Henze Pegman, Dirk Helsloot, Wilma Walhout, Stef van den Eijnden en Gerard Davelaar waren aanwezig.
Wilma was een 'mystery guest', de anderen wisten niet dat ze uitgenodigd was.
Rond kwart over drie waren de vier heren aanwezig en al spoedig in geanimeerde gesprekken gewikkeld.
Zelfs aan de naastgelegen tafel werden de oren gespitst.
Vrijwel direct was er een zekere vertrouwdheid, het is mij al vaker opgevallen dat, wanneer de juiste toon getroffen wordt, de jaren ongemerkt wegvallen, en iedereen is zoals hij altijd al was.
We vonden dat de absolute leeftijdstheorie van Harry Mulisch (de leeftijd die iemand altijd bezit, ongeacht zijn werkelijke leeftijd, Mulisch zegt dat zijn leeftijd 17 jaar is, dat is de leeftijd dat je geen kind meer bent, maar eigenlijk ook niet volwassen, en als iets heel onafhankelijks in de wereld staat), een kern van waarheid moet bevatten.
Rond vier uur kwam Wilma het café binnenlopen.
Ze werd natuurlijk hartelijk begroet en nam direct deel aan de gesprekken.
Als welkomsgeschenk kreeg ik een bundel van Cees Buddingh' "De wind houdt het droog" met een aantal fraaie gedichten:

Nogmaals de Mens

de mens is een vreemd wezen
hoe naakter men hem ziet
hoe meer hij in zijn hemd staat

Voor de deelnemers had ik een CD met een obscure verzameling nederlands talige liedjes meegenomen, de 'rafelranden en onderbuikgevoelens uit de nederpop'.
In mijn ogen een verzameling die de meeste liedjes van tegenwoordig overbodig maakt.
Ik was blij dat Stef ook gekomen was.
We konden veel details vertellen over zijn manier van entertainen in de klas, de twee jaar dat hij bij ons op school zat.
Hij was bijzonder verbaasd dat er zoveel was blijven hangen.
Zijn kleine voorstelling met de sinaasappel in het colbertje van de meester, zijn schijngevecht met niemand, alleen hemzelf voor de open klasdeur (hij kreeg forse klappen), de manier van reizen in de trein, met een meegebrachte asbak met leren banden en zijn acts bij het pompstation, waar regelmatig de motorkap van een auto opengetrokken werd, om met volslagen ontzetting een blik op de motor te werpen (er was niets aan de hand natuurlijk).
Ook Henze had verhalen, ik wist bijvoorbeeld niet dat hij, op een schoolfeest aan de Smijerslaan, bij het beslechten van een ruzie met een schilder, een forse wond aan zijn lichaam opliep, zonder dat hij het in de gaten had.
Geschampt met een gebroken bierfles.
Later werd de zaak in der minne geschikt.
Het werd gezelliger en zelfs een borrelplank kon de opgekomen honger niet stillen.
We besloten op zoek te gaan naar een eetgelegenheid, en na een korte wandeling over de grachten belandden we bij het Rakang Thai restaurant aan de Elandsgracht, waar we buiten verder konden kletsen en eten.
Tegen 21:30 vertrok iedereen weer.
Voor mij is het een waardevolle bijeenkomst geweest, toch eens verzinnen wat er verder gedaan kan worden
Gerard



























Impressie van Dirk:
Toen ik café Luxembourg inliep was ik erg nieuwsgierig wie ik zou aantreffen.
Maar er was nog niemand van het gezelschap gearriveerd.
Ik liep het café uit terug naar het terras.
Niemand, terwijl het drie uur was geweest.
Op dat moment zag ik in mijn ooghoeken een slank figuur door de zijingang naar binnen schieten.
Onmiddellijk herkende in Stef.
Ik omarmde hem (of eigenlijk hij mij), we gingen zitten en vroegen om bier.
Bijna direct ging het gesprek over de ziel van de mens die door de jaren heen niet of weinig verandert.
En we verbaasden ons over de tijdsprong die we aan dat cafétafeltje aan het Amsterdamse Spui ervoeren.
Het zette voor mij de toon van die middag en avond.
Even later kwamen Henze en Gerard en nog wat later Wilma (wat een verassing).
En het was geweldig, we voelden snel een sterke verbondenheid die stamde uit een ver verleden.
Naast het feest van herkenning en de oude (zeer grappige) verhalen, groeide sympathie voor elkaar en toen we later die dag ergens in de Jordaan zaten te eten, wilde iedereen dat deze ontmoeting een vervolg krijgt.

Wilma:
Vrijdag 3 juli, rond vier uur in café Luxembourg, heel voorzichtig door mijn wimpers kijkend (oh, God laat het nog leuk zijn... Nimeto-Middelbaar).
.....En daar zaten ze, Stef, Dick, Gerard en Henze J.
Het weerzien was hartelijk en een feest van herkenning.
De heren zaten al aan een biertje en de ene na de andere herinnering ging over tafel.
En ook wat het leven zoal gebracht en genomen heeft in de afgelopen, (bijna 40! jaar).
Natuurlijk ook veel vergeten of verdrongen, maar al pratend met elkaar kwam er veel boven.
Wat mij meteen weer een oud vertrouwd gevoel gaf, was het plezier zomaar, voor niets en om niets.
We zaten ergens met de wereld om ons heen als decor, en alle mensen om ons heen speelden met ons mee.
Noodweer op diverse plaatsen in het land, maar boven ons scheen de zon.
Dick was nog steeds, net als toen, de oudste, de aardigste, de sympathiekste ... etc. en Henze J, ‘business as usual’ steeds maar weer die artiesten, die hem opbellen... brood op de plank, hè?
En Stef, nou ja, er was geen deur waar zijn hand tussen kon klemmen, maar het zou zomaar kunnen.
En Gerard, uiterlijk zou ik hem zo niet meteen herkennen, maar zodra hij sprak, die stem... kon alleen maar Gerard zijn. Zijn haar van nu is de kleur van Bert toen, trouwens.
Lekkere drankjes, Thais eten, mooie verhalen, soms ook bekentenissen, stemmen, doorleefde gezichten, uitdrukkingen en... noem het maar de ‘zielen’ die niet echt ouder worden en van binnen ook helemaal hetzelfde blijven, gelukkig maar.
Het besef uit die tijd, dat ik het leven het liefste leefde als een scharrelkip, beetje van alles wat, van hier naar daar en met een plezierige eenvoud van het moment van de dag.
Lukte natuurlijk niet altijd... maar je weet dat het kan... dit heb ik sinds die schooltijd altijd onder handbereik proberen te houden.

Ergens op straat stonden we even stil, afscheid, wie loopt er mee naar het station, waar staat de auto etc... we keken om en stonden voor een bord: DE HEER IS MIJN HERDER.
God heeft humor.




























Thuisgekomen heb ik meteen weer mijn oude Nimeto-doos omgekeerd.
Een heleboel tekeningetjes, briefjes, kaartjes en aantekeningen bekeken. Allemaal stukjes van onze wereld van vreemde verzinsels, idealen, gekke situaties en uitspraken.
Mooie tijd, gekke types, blij dat ik daarbij was.
En gelukkig vanmiddag ook, laat dit niet ophouden, dit was veel te leuk.

Hoe voelt die bijna 40 jaar …
Op initiatief van Gerard Davelaar op 3 juli 2009 richting Spui in Amsterdam gereden.
Met hem, Stef en Dick bijeenkomen in kroeg.
Een gevoel van opwinding vooraf.
Hoe zou dat gaan?
Stef zie en spreek in nog dikwijls.
In verband met ons beider werk.
Ik ben zijn agent.
Waar we in de 2e van de Etaleursschool samen de klas vertegenwoordigden en een goed geolied duo vormden is het nu behalve zakelijk ook een mooie vriendschap.
Maar Gerard en Dick.
Dat was lang geleden.
Toen ik het café in kwam waren de anderen er al.
Al snel bleek de bijeenkomst een voor mij openbarende en heel waardevolle te worden.
Heel vertrouwd om enerzijds te bespreken wat ons vandaag de dag bezig houdt, maar vooral ook de vele anekdotes die over de tafel gingen.
























Grappig om te merken dat we alle 4 al bij aanvang opleiding wisten dat we nooit etaleur zouden gaan worden. Maar wat er wel voor ons in het verschiet lag was onduidelijk.
Wat we deelden was het feit dat de school op de een of andere manier van grote betekenis voor de rest van ons leven is geweest.
Mooie herinneringen aan de diversiteit aan docenten en medeleerlingen.
Eindelijk kon ik mijn verhaal kwijt over de wonderbaarlijke overgang naar het 3e jaar… (zie elders op deze site).
De rol die Stef daarin onbewust heeft gespeeld destijds.
Uiteraard heb ik het er met hem al veel vaker over gehad.
Ik merkte aan Gerard een mooie drive om zijn eigen verleden in kaart te krijgen. Ja anders stop je ook niet zoveel energie in dit alles.
En hij doet ook zoiets voor zijn Middelbare schooltijd.
Blij verrast was ik door de plotselinge verschijning van Wilma aan onze tafel.
Ik was even naar het toilet en toen ik terug kwam…. Daar zat ze.
Stralend en nog zo dezelfde van destijds.
Wat heb ik gelachen om al haar herinneringen die ze ophaalde over Stef zijn kolderieke uitspattingen op school.
En Stef viel van de ene verbazing in de andere.
Op de een of andere manier had hij een groot deel van zijn 2 jaar op onze school ‘gedelete’.
Hij ging er ook niet voor niets af na die 2 jaar.
En Dick vond ik tijdens onze ontmoeting een excentrieke oudere heer ‘met bolhoed’.
Bescheiden in zijn performance, maar zichtbaar genietend.
Heerlijk. Het etentje in de Jordaan: Thais.
Wie bedenkt dat er iemand bij zat die nooit Thais had gegeten???
Toch was het zo. En de verhalen gingen door en we vonden het alle vijf jammer dat Peter Walhout niet kon deze dag.
Dus met als gevolg dat het heeeel veel over hem ging.
Logisch, want Peter was in onze klas een fenomeen. I
k hoop dat ie de volgende keer wel aanwezig is.
Wie weet. En wellicht nog wat anderen van destijds.
Ruud Spall bijvoorbeeld.
Dat was toch een bijzonder joch in die tijd.
Hij gaat het geluid van de film hoop ik ophoesten. Dan kan ie compleet worden.
Het afscheid met vele knuffels was verwarmend. V
ier mannen van middelbare leeftijd en een dame van onbestemde leeftijd waar we alle 4 zo maar weer verliefd op werden… Zou hebben gekund.
Met een blij en voldaan gevoel rond een uur of 10 terug naar Woerden.
Wat is de tijd snel gegaan.
Niet alleen deze middag/avond.
De beelden van 40 jaar geleden waren weer fris in het geheugen terug.
Veertig jaar…. Dat kan zomaar een half mensenleven zijn.

Groet aan ieder die dit leest.
Henze

Ontmoeting na 40 jaar met 4 klasgenoten van de Etaleursschool in Utrecht.
1969 .. 1970.

Herinneren, 3 maanden geleden, een ontmoeting met 4 oud-klasgenoten in Amsterdam, ja, dat herinner ik me als een enerverend weerzien. Maar gaandeweg mijn ontmoeting met Dick, Wilma, Gerard en Henze bleek dat veel van 40 jaar geleden uit mijn herinnering was verdwenen.
Maar omdat we in een klein gezelschap waren konden we de diepte in gaan en werd het initiatief van Gerard om elkaar weer te zien een fantastische reis terug.
De verhalen van vroeger, sentimentaliteit lag om de hoek, en de korte levensverhalen van ieder, maakte de verbondenheid en vriendschap van toen weer voelbaar.
Stemmen, gebaren, typische eigenaardigheden veranderen niet of nauwelijks.
De luisterende houding van Dick, Henze's exploderende lach, Wilma's wijdse gebaren en grote ogen als ze vertelt, Gerard's grijns onder zijn snor. Wat heb ik genoten van Wilma's messcherpe herinneringen en vertelkunst met veel humor.
Dick, nog steeds grandioos in observaties en plots een grappige of zinnige opmerking.
Gerard's prettige recalcitrantie van toen was nu in verdiepte vorm de motor van onze ontmoeting.

Alleen Henze heb ik door de jaren heen af en toe ontmoet en de laatste 10 jaar zeer regelmatig.
Humor bond ons toen en nog steeds plus onze passie voor theater.
Gerard, dank voor je initiatief, het was een fantastische dag en ik hoop op een nieuwe ontmoeting in kleine bezetting maar dan ook met Elly. Elly, Elly! waar ben je? Kom je buiten spelen?

Stef, september 2009